De student heeft:
1. kennis van de geschiedenis van de islamitische wereld vanaf de formatieve periode van de islam tot de vroegmoderne tijd.
2. basiskennis van concepten en benaderingen in de historiografie van de islam.
3. inzicht in bronnen en methoden van historisch onderzoek naar de islam.
|
|
De cursus maakt de studenten vertrouwd met de belangrijkste gebeurtenissen en sociaal-politieke processen vanaf de formatieve periode van de islam tot de vroegmoderne tijd van het vroege Osmaanse Rijk, van Spanje tot Indonesië. In het laat-antieke Midden-Oosten komt in een joods-christelijk milieu de islam op; een nieuwe religie gebaseerd op openbaringen en de levenswandel van de profeet Mohammed. Met een verbazingwekkende snelheid en met oorzaken en redenen waarover nog steeds gediscussieerd wordt, ontstaat een islamitisch rijk dat delen van Europa, Afrika en Azië omvat. Het Abbasiedenkalifaat (750-1258) is de bloeiperiode van de zogenoemde “klassieke” Arabisch-islamitische cultuur waarin de islam in grote lijnen de vorm krijgt die hij heden nog heeft. Maar in welke mate is de geschiedenis van deze periode door religieuze factoren bepaald? Wat is de relatie tussen religieuze en politieke macht in de klassieke islam? In hoeverre heeft de islam in het enorme gebied van Andalusië tot Zuidoost Azië uniforme maatschappelijke en culturele patronen gecreëerd? Hoe hebben islamitische samenlevingen in wisselwerking gestaan met hun niet-islamitische omgeving, in het bijzonder in islamitisch Europa? Welke bijdrage hebben de Turkse volkeren en de Mongolen geleverd aan de schepping en de instandhouding van de islamitische gemeenschap in de late middenperiode van de geschiedenis van de islam?
Bij de beantwoording van deze vragen staan we ook stil bij verschillende visies onder historici, en de bronnen waarop zij hun visies baseren.
|
 |
|